Eyes / ice on the road

Vrijdag 20 januari:
Ik ben erg ontspannen op Schiphol, valt mama op. Ik heb beide koffers mee, dus niks kan nog fout gaan. Ik vlieg business class omdat dat bij het ‘pakket’ hoorde van 2 koffers mee, whoop whoop! In het vliegtuig realiseer ik me dat ik nog nooit zo in het diepe ben gegooid. Ik ben weggeweest van Nederland, maar dat was naar Boedapest, waar ik Kati en Harry had en al een basis kennis van het land. Bovendien heb je minder een realisatiegevoel als je net 18 bent, dan doe je maar wat. Aangekomen in Uppsala (de trein deed er maar 18 minuten over) neem ik de bus met het goede busnummer, maar dan precies de verkeerde kant op. Ik heb 50 kg aan koffers bij me en als ik op stop druk en de bus stopt, moet ik me eerst nog langs 3 (!!) moeders met kinderwagens wurmen en na 100 botsingen en 200 sorries in de bus sta ik eindelijk buiten. De andere bus, goede kant op stopt heel lief met de deur precies waar ik sta omdat ik er waarschijnlijk redelijk hopeloos uit zag met die koffers. De buschauffeur maakt een grapje over mijn koffers, of ik daar het lijk heb gelaten. Aangekomen bij Flogsta, de studentenflat buurt waar ik woon, is het eerste wat ik zie aardig duister. Een man met een lange leren jas pakt een pakketje die verstopt onder de prullenbak zat. Ik sjouw mijn koffers een enorm steile heuvel op, zo steil dat-je-heel-langzaam-moet-lopen-steil. En op het steilste stuk op het einde van de helling ligt er een dik pak IJS. Ik doe de pinguïn-techniek maar dan zonder armen, probeer niet na te denken over hoe erg ik mijn kin zou breken als ik zou uitglijden met 50 kg koffers in beide handen. Ik kom aan in mijn kamer, die zich in een gang bevindt met 11 huisgenoten waarvan de helft Zweeds is en de andere helft internationale tijdelijke studenten. Ik heb een eigen badkamertje en we delen de keuken. Ik ga meteen naar de kiosk op de hoek om een simkaart met internet regelen en geld op mijn OV-kaart zetten. Ook het kiosk meisje die me helpt heeft humor. Dan ga ik naar het centrum om me in te schrijven voor de student Nation Kalmar en in de avond drink ik na mijn pizza een biertje met Victoria, het moeder-figuur van mijn gang.

Za 21 jan
Ik moet een fiets. Een busrit kost 22 kronen, €2,20, en ik wil onafhankelijkheid. Ik heb eerst fika met Anna, een Grieks meisje van mijn stage afdeling. Daarna koop ik een tweedehands mountainbike van een Duitser die in de Flogsta flat naast me woont. Hij ziet er erg lief en aardig uit, dus ik antwoord vol vertrouwen dat ik in flat 2 woon. Wat achteraf gezien heel dom is want hij kan natuurlijk zo mijn slot openmaken met een sleutel die hij achterhoud. Maar hij zag er lief uit. Dan fiets ik meteen op mijn te kleine aanwinst van 650 kronen naar de Nation voor een game night. Ik kom aan en ik vind het al meteen het engste wat ik sociaal ooit heb gedaan. Ik bestel een biertje aan de bar en moet me bij een spelletjes tafel gaan voegen. Ik struimel een beetje rond, voor iedereen duidelijk dat ik niemand ken. Dat ik hier alleen ben. Dat ik ergens wil zitten. Dat ik niet weet waar ik welkom ben. Ik vraag de luidruchtigste tafel welk spel ze doen. Het is erg ongemakkelijk en ik vind het spel ook stom dus ik kies voor een rustige tafel met Kolonisten van Catan. Dit zijn ook internationale studenten en ze zijn meteen erg verwelkomend: of ik komende dinsdag naar nog een spelletjes avond kom, en of ik maandag met de Australische Isabella zal afspreken.

Zo 22 jan
Ik spreek met Anna en Laura, een nieuwe Post-Doc van de afdeling af in de stad om wat rond te kijken in de stad en om internet en gezellige kerstverlichting te kopen. In de avond realiseer ik me dat ik sociale stress heb. Ik wil dat iedereen me leuk vind vanaf het eerste gesprek, en dat ik zenuwachtig probeer om goed over te komen. Ik ben hierdoor helemaal niet mezelf. De vriendengroep in mijn gang lijkt mij niet op te nemen en dat voelt als een afwijzing. Het is mijn ongeduld voor het vinden van leuke mensen die me onrustig maakt. Ik vertel mezelf dat het allemaal wel op zijn plek zal vallen, en dat ik niet alles kan sturen. Deze angst en onrust vloeit weg na een uitgebreide Facetime sessie met papa en mama. Met een hersteld veilig gevoel ga ik slapen.

Ma 23 jan
Mijn eerste dag op stage: ik fiets met Griekse Anna mee, de ‘veilige’ route, het ijs ontwijkend. Bij het op slot zetten van de fietsen komen we mijn begeleidster Anja al tegen. Ze is klein en komt zacht en kalm over, misschien helpt de ying-yang ketting bij deze indruk. Ik word op de afdeling rondgeleid en aan iedereen voorgesteld. Ik zit schuin tegenover het lab van het afdelingshoofd Thijs, alleen in een twee-persoons kantoortje. Ik word door Anja en 2 PhD studenten, Eva en Jennah bijgepraat over het project. Ze praten erg door elkaar heen, maar dit vind ik fijn, (misschien omdat ik over het algemeen chaos omarm) ik krijg namelijk vanuit veel invalshoeken uitleg over een onderwerp in een onderzoeksveld waar ik nog helemaal nieuw in ben:

Mijn project gaat over genoom analyse van organismen die uit de zeebodem bij Loki’s kasteel, een soort van onderwatervulkaan, zijn gevonden. (https://nl.wikipedia.org/wiki/Kasteel_van_Loki) Onze (best wel succesvolle) onderzoeksgroep onder leiding van Thijs Ettema heeft hier nieuwe organismen gevonden en zijn nog steeds bezig met het binnenhalen van nieuwe genomen. Het is lastig om vanuit deze mix aan organismen het genoom van al deze organismen te onderzoeken, hiervoor zijn computeralgoritmen die uit de enorme hoeveelheid aan DNA data informatie kan halen. En dat ga ik de hele dag doen! Kijk vooral het korte youtube filmpje, dan wordt het wat levendiger: https://www.youtube.com/watch?v=Vegk4hSlZe8 (op 01:33 zie je Anja mijn begeleider in het midden zitten met ketting)

In de avond ga ik samen met de Australische Isabella de was doen, dit moeten we in gebouw 3 doen, in een wasruimte. Voor ons beide een avontuur, maar voor Isabella al helemaal, ze blijkt nog nooit op zichzelf te hebben gewoond. Als ik weer thuiskom in de gang, is de Belgische Felix in de keuken. Ik ontmoet hem en leg in het Nederlands uit dat het me leuk lijkt om betrokken te raken in de gang. Ik merk dat ik inspeel op de Belgische beleefdheid. Hij zegt dat hij me zal uitnodigen de volgende sociale bijeenkomst. In de avond merk ik dat ik me op me gemak begin te voelen. Ik merk nu niet de hele tijd dat ik ‘weg’ ben, maar ik ben gewoon bezig met taken die dagelijkse routines aan het worden zijn. Dat is echt wat ik miste in mijn eerste weekend. Het is zo een vanzelfsprekend gevoel in Nederland, dat ik niet goed kan omschrijven hoe het missen van het gevoel voelt. Ik denk dat als onze kat opeens andere baasjes krijgt in een andere stad (een koudere en donkerdere) hij een vergelijkbaar gevoel van onveiligheid heeft. Het is denk ik ook niet gek dat ik dit veiligheidsgevoel zo nodig heb, ik ben nog steeds wat instabiel en herstellende van het ongeluk van Tünde.

Di 24 jan
Vandaag moet ik echt aan de bak, een project van een vak in Nederland moet af. Ik werk op de afdeling, waar ik Erik, die gister ziek was, ontmoet. Hij staat achter zijn bureau ipv dat hij zijn bureaustoel gebruikt. Ook hij straalt alleen maar vriendelijkheid uit. Tijdens de lunch wordt me verteld dat er vrijdag een game night is, of ik wil komen. Of ik wil komen! Ik heb 3 spellen meegenomen vanuit Nederland met het voornemen om mensen met deze spellen enthousiast te maken en bij elkaar te brengen. Maar deze taak wordt me volledig uit handen genomen. Bij de lunch zitten ook mensen van het Elf-lab, een scheikundige groep waarmee we de afdeling delen. Ik herken een van de onderzoekers (hij lijkt mij ook te herkennen), waarvan later blijkt, als ik in mijn foto’s van de studiereis zoek, dat hij ons heeft rondgeleid op het Elf-lab. Ik heb stroopkoeken meegenomen en organiseer mijn eerste fika op de afdeling. Iedereen komt kijken en proeven en er zijn gedurende de hele fika discussies en grappige gesprekken, iedereen is ontzettend open naar elkaar toe. Dit is een enorme opluchting voor me, ik kan mezelf zijn en kan in de pauze mijn sociale drang kwijt.
In de avond ben ik nog steeds bezig met het project van het vak uit Nederland. Ik ben erg gefrustreerd en wil graag een keer de Flogsta scream starten. Zie https://www.youtube.com/watch?v=z4uZHMWTzD0

[vervolg]
dit gebeurt ELKE avond om 22:00u. Als het 21:58u is appt Cas me dat ik het bijna 10 uur is uitroepteken uitroepteken. Ik open mijn raam maar denk aan de teleurstelling: wat als er maar 3 mensen volgen? Iemand anders start de roep al en ik, als echte uitsteller, stel ook mijn Flogsta scream uit.

Woe 25 jan
Na een onrustige nacht dromend over de deadline, kom ik extra vroeg naar de afdeling. Om 9 uur is er elke woensdag een groepsmeeting, maar Thijs is er niet. Het gaat niet door, krijgen we via mail te horen om 09:01u. Om 2 uur wordt ik opgehaald door Eva en Jennah om naar de journal club te gaan, maar ik zit zo in de stress voor het inleveren dat ik door moet gaan om het af te krijgen voor 6 uur. Om 6 uur fietsen we namelijk naar Göteborg Nation omdat daar het enorme, verlate kerstdiner is van de overkoepelende afdeling, met 150 man. Het is typisch Zweeds om met lange tafels een sjiek diner te hebben waarbij ook veel gezongen en gespeecht wordt. Eerst kregen we bier, daarna werd bij iedereen rode wijn steeds bijgeschonken, wat heerlijk was voor mij want dan hoefde ik tenminste niks te kiezen. Daarna werden alle tafels aan de kant geschoven om te dansen, waarbij vooral de professoren in pak enthousiast gebruik maakten van de dansvloer. De rode wijn doet zijn werk. Als ik dan besluit om toch nog een biertje te nemen, wordt dat meteen afgestraft door God. Achtenvijftig kronen, €5,80, voor een biertje! Ik huil een beetje en probeer de shock weg te dansen.

Do 26 jan
Vandaag kan ik eindelijk aan mijn project werken! Ik moet nog wat administratie doen, ik moet een foto laten maken voor het pasje bij een travestiet bij het secretariaat, en ik moet mijn naam veranderen. Ze hebben me hier (door mijn handschrift) in het systeem gezet als Jlja, wat erg Zweeds klinkt met 3 klinkers achter elkaar. Zonder mijn juiste naam kan ik geen pasje en sleutel krijgen. En zonder dat moet ik elke keer vragen of ik naar de wc kan, net als een hond. De sfeer op de afdeling is zo fijn, iedereen is geïnteresseerd in elkaar, helpt elkaar en er heerst een goede balans tussen serieus hard werken en ontspanning. Vanavond is er in mijn gang een gangfeest, een Flogsta party is een heel fenomeen: veel chaos en meubilair uit de ramen, ik ben benieuwd.