I'm back! Pezsgõ en wijnflashmob

Zondag 24 mei, ik zit in het vliegtuig en alles is vandaag hartstikke goed gegaan. Ik ben relaxed en heb nog niks kunnen bedenken wat ik vergeten zou kunnen hebben. Als het vertrek zo goed gaat, ben ik altijd op mijn hoede alsof ik het goed-gaan niet vertrouw. Geen wonder, met al mijn reisblunders. Vrienden die mij goed genoeg kennen verwachten bij het lezen van deze introductie dat dit de opbouw is naar een ouderwets reis-disaster van Ilja. Nope. Ik had zelfs mijn koffer bij me (zie mijn allereerste blog uit 2010: http://iljainhongarije.waarbenjij.nu/reisverslag/3544126/wat-is-het-toppunt-van-ilja-zijn)

Vanaf het moment dat ik het vliegtuig uit stap ben ik blij, zo blij om terug te zijn. Mijn tante en oom, Kati en Harry wachten me op in de ontvangsthal. Na de taxirit, lekker luxe, normaal nemen we het ov, ploffen we op de bank in het appartement. De Hongaarse champagne, Pezsgõ, popt open en ik geef wat gevraagde Hema make-up aan Kati en geef Harry zijn trein-tijdschriften. Ik val al snel om van de moeheid-champagne-combi.

Maandag word ik wakker op mijn eigen matras, waar ik bijna 5 jaar geleden op sliep toen ik in Budapest een tussenjaar deed. Toen in mijn eigen appartementje, ik deed pre-medical school van eind september tot eind mei. Nu maak ik dus eigenlijk het jaar af, eind mei tot midden augustus. Alleen ga ik nu een Hongaarse taalcursus doen, een echte uitdaging aangezien ik eerder de wiskundeknobbel van m'n vader heb dan de talenknobbel van m'n moeder. Gelukkig staat Hongaars in de top 10 moeilijkste talen... Alles zit mee dus. Er zit gelukkig wel iets mee (dit keer niet cynisch) en dat is dat ik vroeger al wel Hongaars heb geleerd van mijn Hongaarse moeder.
Harry en ik krijgen op deze maandag, tweede pinksterdag, een heerlijk veganistisch ontbijtje van Kati. Kati en Harry zijn 8 jaar geleden vanuit Den Bosch in Budapest komen wonen. Harry is Nederlandse en gaat meteen op een intensieve taalcursus Hongaars. In 2010 kreeg Harry een goede baan in Buffalo, Amerika en sindsdien moeten de geliefden het doen met Skype en lange maanden op afstand van elkaar.
Vandaag wil ik naar de taalschool en naar de drogist voor dagelijkse spulletjes. Geheel tegen mijn verwachting in doen ze hier ook aan tweede pinksterdag, dus dan maar een dagje thuis zitten. Ik heb immers genoeg te doen, ik moet een Engelse CV en een motivatiebrief in elkaar zetten voor een mogelijke masterstage in Zweden.
In de avond gaan we uit eten in de burcht, aan de Boeda-kant van de stad. Harry en ik oefenen ons Hongaars. Ik heb wat magneet letters voor op de koelkast uit NL meegenomen en we spreken af elke dag op de koelkast een (omslachtig) woord v/d dag te maken. Herbewapening, ofwel újrafegyverkezés is ons eerste woord.

Dinsdag sta ik vroeg op, later dan Harry, die om 5 uur al wakker is zodat zijn biologische klok al wat voorbereid is op zijn reis naar Amerika morgen. Vandaag kies ik het woord 'kifürkészhetõ, uit te vogelen' als goed begin van de dag. Ik vertrek naar de taalschool, die midden in de Váci ut ligt, de grootste souveniersstraat van Budapest. De man waarmee ik spreek, Zoltán, is erg hyper en beantwoordt mijn vraag al voordat ik op de helft ervan ben. Ik kom volgende week langs voor een schriftelijke overhoring en een mondelinge intake, om mijn niveau te peilen. Daarna kan ik op 5 of 15 juni beginnen met de lessen. Op de 15e heb ik namelijk meer kans op een mede-cursist waardoor de lessen goedkoper worden. Deze data komen me goed uit aangezien ik zelf nog wat wil bijspijkeren met Hongaars voordat ik begin aan de lessen.
Wanneer ik neerplof op een terrasje in de toeristenstraat vraag ik aan oude schoolgenootjes -die nu geneeskunde studeren in Budapest- of ze binnenkort weer willen afspreken. Ik kom blijkbaar aan in Budapest midden in hun tentamenweken dus de animo is niet zo groot. Ik heb de afgelopen jaren voornamelijk nog contact gehouden met de Duitse Dana, de Noorse Mads, de Finse Larla en de Franse Jean-Baptiste. De meesten zullen helaas weer naar hun eigen land gaan in de zomer. De Franse Jean-Baptiste laat weten dat hij nog tot eind juli stage loopt in Budapest, dus ik heb deze zomer gelukkig een maatje.

Woensdag gaan Kati en ik naar een wijnflashmob in het park. Het is bedoelt voor een wereldrecord aan tegelijkertijd proosten. We nemen onze glazen mee en eenmaal aangekomen laten we de glazen vullen met Hongaarse druivensappen: Pezsgõ, rosé, en nog een lekkere witte wijn. Aan de opkomst te zien gaat het wereldrecord-plan niet meer door. Toch doen we mee met de prijsuitreiking want iedereen kreeg een lootje. Geheel toevallig wint een politicus (minister van landbouw) een van de 10 wijnflessen. Kati heeft een eigen bedrijfje in het organiseren van Hongaarse Wijnreizen en over zulke evenementen blogt ze en dus praat ze met bekende Hongaarse wijnmakers en proevers. Na het netwerken strompelen we door het park terug naar huis, ik nog met een glas wijn in mijn hand, die snel onder mijn jas verdwijnt wanneer we een politieagent tegemoet lopen. We besluiten spontaan om onze magen te vullen bij een gezellig tuincafe waar we langslopen, bij Kertem (mijn tuin), met een sajtburger (kaasburger) een hamburger maar ipv de hamburger gebakken kaas. Na het eten haast ik me naar huis want om 21 uur heb ik afgesproken met Dana om wat biertjes te drinken.

Op donderdag ga ik mee met Kati naar haar zomerhuisje op het platteland. Dit huisje heeft ze vorig jaar gekocht toen ik samen met haar en de makelaar was gaan kijken. We gaan met de verkeerde trein, hij stopt namelijk na elke km waardoor we pas na een half uur Budapest uit zijn. Met enorme koffers komen we aan op het station in het stadje Vác, waar we erachter komen dat de liften buiten werking zijn. De oude man die de lift staat te onderhouden biedt aan om te sjouwen nadat hij onze beteuterde gezichten ziet. De avond brengen we door bij de kachel terwijl we twee uur doen over te dunne asperges schillen met op de achtergrond Hongaarse radio en natuurlijk Pezsgõ bij de hand.

Het is vrijdag, deze ochtend word ik wakker en lees een mail met het slechte nieuws dat mijn stage niet door kan gaan omdat het niet in het studieprogramma hoort om de eerste masterstage in het buitenland te doen. Ik zet wat muziek op voor mijn humeur en Kati en ik spreken af dat we gaan picknicken, dit keer zonder Pezsgõ of wijn, aan de Donau. Het is lekker zonnig buiten en ik daarom ga ik nu Hongaarse woordjes leren in de hangmat!